مینا هنریست اصیل که سابقه آن به هزاره دوم قبل از میلاد برمیگردد.
مینا به عبارت ساده فن چسباندن یک لایه سلیس (شیشه)بر روی فلز با حرارت بالای ۸۰۰ درجه سانتیگراد است و به انواع مینای نقاشی و مینای خانه بندی تقسیم می شود.
ترکیبات آن سیلیس،اکسیدفلزی و گدازآور می باشد.
که این هنر به شیوه مینا نقاشی و مینا خانه بندی تقسیم میگردد.
و قابلیت اجرا بر روی فلزاتی چون طلا،نقره و مس را دارد.

رنگ زمینهٔ زیر نقوش معمولاً به رنگ‌های آبی، سبز و گاهی قرمز است که اگر به چشم هنر به داخل ظروف منقوش مینا بنگریم یادآور پهنای زیبای آبی آسمان باشد.

شاید به همین خاطر است که اسم این هنر را مینا کاری نامیده‌اند.

«مینای سیاه» یک گونه از «مینای خانه‌بندی» به‌شمار می‌آید که به «مینای صائبین» نیز معروف است.

این شیوه میناکاری به‌طور عمده در جنوب کشور و به ویژه در اهواز انجام می‌شود.

روشی که امروزه در اصفهان مرسوم است به این صورت که نقش‌های مینا بر روی لعابی شفاف شکل می‌گیرد.

بدین منظور و برای میناکاری، ابتدا استادی مسگر یا دواتگر می‌بایست که شیئ مربوطه را بر اساس طرح مورد نظر بسازد و سپس استادی میناکار روی آن را لعاب سفید رنگ بدهد.

مرحله لعاب دهی سه یا چهار بار انجام می‌گیرد و هر بار نیز همراه با قرار گرفتن در کوره با ۷۰۰ درجه گرما هست تا رنگ لعاب ثابت شود.

شفافیت مینا نیز از وجود اکسید قلع بدست می‌آید؛ ولی در مینای منقوش که در زمان قدیم معمول بود و امروزه استادعلیرضاپروازی در میناکاری به کار می‌بندد ابتدا ماده لعابین را که از سیلیس و زنگار‌های فلزات بدست می‌آید به صورت گرد درآورده وبا قلع کدر می‌کنند آنگاه حرارت می‌دهند تا مینای کدر به فلز جوش داده می‌شود و آنگاه بر این زمینه طرح مورد نظر به رنگ‌های آبگینه‌ای رسم و سپس ذوب می‌شود.